پروژه های پژوهشی در کشورهایی همچون آمریکا با نظامی گری بُر خورده. شاید اگر بگویم 90 درصد پروژه های رباتیک توسط وزارت دفاع و ناسا تامین مالی میشود گزاف نگفته ام. اگر چه ناسا یک سازمان نظامی نیست ولی اکثر پژوهش های انجام شده در آن کاربرد دوگانه دارد.

باور غالب در میان دوستان دانشجو و اساتیدی که از دانشگاه های آمریکا میشناسم این است که برای تضمین تامین مالی پروژه باید آن را به یک موضوع نظامی پیوند بدهی. حتی اگر به اندازه ارتباط ...وز با شقیقه باشد. اگر نمیتوانی به هیچ پروژه زمینی! ربط بدهی به نحوی آن را به ماموریت مریخ مربوط کن!

حالا این مطلب رو گفتم که ربات جدیدی به اسم BEAR رو معرفی کنم. من که هر چی فکر کردم این چه ربطی به جنگ و ارتش داره چیزی به ذهنم نرسید. اما مثل اینکه سازنده اش خیلی بیشتر از من فکر کرده بوده و رگ خواب نظامی های احمق آمریکایی دستش بوده.

این ربات از ترکیب دو گونه ربات درست شده: از پایین تنه  شبیه تانک و از بالا تنه به شکل یک ربات انسان نماست.

پایین تنه ربات تشکیل شده از دو شنی. از این گونه طراحی شنی برای افزایش قدرت مانور ربات در زمین های ناهموار استفاده میشه. با تاشدن شنی، طولش کم میشه و نیاز به جای کمتری داره. با باز شدن کامل شنی دوم جوری که هر دو در امتداد هم قرار بگیرند طول ربات زیاد میشه و میتونه از مانع یا پله به راحتی رد بشه. در ضمن سطح تماسش با زمین زیاد میشه و پایداری بیشتری داره.

قراره دست های ربات به اندازه ای قوی باشه که بتونه تا 135 کیلو رو بلند کنه و مثلا ازش برای حمل مجروح در میدان جنگ استفاده کنن. این عکسی که در پایین گذاشته شده و مثلا مجروح توسط ربات داره حمل میشه بیشتر به یک جلوه تصویری میمونه تا اینکه واقعیت داشته باشه. یعنی از نگاه به اندازه ربات و حدس قدرت موتورهاش این چنین بر میاد که اون تصویر واقعی نیست.


تازه اگر نگاه کنید میبینید که دو شنی پایین با هم زاویه دارند. یعنی با این زاویه حسین رضا زاده هم نمیتونه اون مجروح رو بلند کنه. حالا بماند ولی اینی که تو تصویر میبینید به مجروح نمیمونه. بیشتر به کسی میمونه که کنار سواحل هاوایی داره حموم آفتاب میگیره البته با لباس!

این ربات توسط شرکت Vecna Technologies در مریلند ساخته شده (مسعود! همسایه تونن؟!) و انتظار میره تا پنج سال دیگه مورد استفاده واقعی قرار بگیره.